Jestem Busik i mieszkam w azylu od marca 2018 roku, zaraz będzie już pięć lat. Imię dostałem od miejsca moich narodzin, pętli autobusowej. Trafiłem do cioć jako młodziutki, niespełna roczny kocurek. Zawsze przebiegałem przez tę samą ulicę, w jedną i w drugą stronę, setki razy. Tego jednego dnia nie zdążyłem przed autem… Miałem pogruchotaną miednicę i co gorsza połamany kręgosłup. Od tamtego dnia nie chodzę i nie załatwiam się sam. To znaczy dwójeczkę to zrobię sam, do kuwetki, ale siusiu musi za mnie robić ciocia. Ciocie z fundacji były moją jedyną szansę na przeżycie, bo nikt nie chciał niepełnosprawnego, średnio oswojonego kocurka. Ludzi znałem tylko na odległość, widziałem ich kiedy rzucali mi jedzenie, zupełnie nie znałem dotyku ludzkich rąk i się go bałem. Jestem pogodnym kotkiem, nadal boję się obcych, za to uwielbiam koty i bardzo się cieszę, że mogę z nimi mieszkać. Mimo, że jestem już dorosłym kocurkiem, lubię sobie poturlać piłeczkę, poćlamkać myszkę i powiem Wam, że ogólnie cieszę się życiem.

PS. Będę wdzięczny, jeśli opowiesz o akcji znajomym. Wtedy moi schroniskowi koledzy może też dostaną prezenty.

Nie wiesz, które produkty wybrać?
Przelej darowiznę, a my wybierzemy za Ciebie:

Wesprzyj nas darowizną jednorazową

Imię

Nazwisko

Adres e-mail

zł

Zgadzam się z regulaminem*

Przekazywanie kwoty będzie kontynuowane przez system płatności